Umarłem ja! Z Nim położony w grobie: Odtąd choć żyję, żyje we mnie On. Nie znam już ziemskich blasków szczęścia w sobie, Ni dręczy mnie narzekań świata ton. Gdy grzech się zbliża, wnet mnie Pan ogarnia, Gdy ciężka troska, niesie ją mój Stróż; Ja Mu zaufać mogę niezachwianie, Więc złego moc mnie nie zatrwoży już.

Umarłem już przez Twoją łaskę, Panie; Twój Duch uwolnił mnie z własnego „ja”. O, trzymaj mnie, gdzie moja noga stanie, Niechże słabego strzeże ręka Twa! Tobie samemu mego życia radość, Tobie samemu mego życia kwiat! Pragnę należeć wiecznie, całkowicie, Tobie samemu swój powierzam szlak.